In de weken na de twee winterreizen (zie vorige blogs), heb ik me intensief bezig gehouden met een tussentijdse evaluatie van Time tide deel twee. Ik werk nu ongeveer anderhalf jaar aan het project en hoewel ik per reis steeds weet wat ik van plan ben en na de reis kan zien hoe dat uitpakt is, heb ik geen goed overzicht. Simpel gezegd waar ben ik nu eigenlijk mee bezig? En hoe wil ik verder ? Want volgende week (we schrijven medio maart) wil ik naar Normandië en hoe pak ik dat aan?
Op een goed moment ligt de hele vloer vol met foto’s, steeds weer andere selecties, maar na een paar dagen zie ik dat er een aantal categorieën steeds terugkomen. De eerste groep betreft foto’s die bij een eerste blik een duidelijk onderwerp hebben. Zoals bijvoorbeeld de Atlantikwall, dit thema komt regelmatig terug (zie bijvoorbeeld het weblog Atlantvolden of Inspiratie (een van de eerste blogs!). En recenter, tijdens de Normandië reis, zijn voor de kust van Saint-Vaast-la-Hougue, bij zonsopgang en laag water de oestervelden het onderwerp. Op zich is niks mis met deze documentaire aanpak, maar is Time and tide deel twee – F I N I S T E R R E – eigenlijk wel een documentair project ?
Want er zijn ook verzamelingen van Verstilde zeegezichten zoals hierboven (links) en Grootschalige landschappen (rechts), voorbeelden van de twee andere groepen.
Dat er drie groepen foto’s te onderscheiden zijn is op zich niet erg, maar de verscheidenheid bemoeilijkt wel het vinden van een antwoord op de vraag waar gaat je project eigenlijk over? Ja, de veranderingen in het klimaat spelen een rol, van de instortende krijtrotsen bij Étretat of de Deense keileem kliffen die langzaam eroderen (rechter foto hierboven).
Tijdens de Normandië reis blijf ik worstelen met de materie en ik kom tot de conclusie dat ik te maken heb met What You See Is What You get. De term WYSIWYG komt uit de jaren zeventig, en beschrijft dat wat je op je beeldscherm ziet, je later ook terug zult zien: op papier als je een afdruk maakt of op een website.
Bij de reisvoorbereiding maak ik gebruik van (toeristische) reisgidsen en bijvoorbeeld ook Google Maps (inclusief de foto’s van de locaties die mensen plaatsen). Ik moet dan ook niet vreemd opkijken als ik dan (te) documentaire onderwerpen terug zie komen zoals vuurtorens, kleine havens, ruïnes langs de kust of toeristische trekpleisters. Maar soms pakt het ook goed uit, zoals bij de baai met de abdij Mont Saint Michel aan de verre horizon.
En wat er rest van de Mulberrryhavens aan de invasiekust geeft een minmaal en daardoor bijna abstract zeegezicht: ik worstel en kom boven.