Langzaam maar zeker verschuiven de grenzen van F I N I S T E R R E – afgelopen oktober verkende en fotografeerde ik de westkust van Jutland. Het boek En linje i verden, van de Deense schrijfster Dorthe Nors en vertaald als ‘Langs de kustlijn’ in de bagage. Nee niet op het nachtkastje, ik sliep op lokatie in de auto, herfstige weer, zonnig maar ook bij vlagen regenbuien. Dat laatste is wat minder als je je net met ontbloot bovenlijf je tanden poetst en je aan het scheren bent… maar elk nadeel heeft zijn voordeel nietwaar: het wisselvallige weer nodigde zeer uit tot fotograferen en dat vrijwel de hele dag (terwijl er in de zomer bijvoorbeeld eigenlijk alleen ‘s ochtends vroeg en ‘s avonds gewerkt kon worden).
Het boek was niet zo zeer een reisgids maar meer inspiratie, zeer lezenswaard en prachtig vertaald, een citaat van Uitgeverij Podium wil ik je niet onthouden: In haar karakteristieke, vloeiende taal voert Dorthe Nors de lezer mee ( …) langs de kustlijn van westkust van Denemarken (…) door adembenemende landschappen, onder een ijzig grijze lucht. En evenals de schrijfster volgde ik de kustlijn van de westelijke Deense kust. Ik begon net over de Duitse grens, bij de Danske Vadehavsøer (Waddeneilanden), met een weg (‘Vej’) naar het eiland Mandø en alleen begaanbaar bij eb (zie foto boven).
Maar met de plaatsnamen in het Deens houdt mijn kennis van de taal wel op, het was onwerkelijk om door landelijk leeg kustlandschap te rijden, ik ervaarde het als een tocht door niemandsland. Weliswaar een Deense klassieke muziek zender op de autoradio, maar slechts af en toe een dorp van enige omvang en steeds noordelijker en noordelijker. Eindbestemming was Skagen waar ik mijzelf op een hotel trakteerde, heerlijk om weer eens te kunnen douchen, gewoon aan een tafel te zitten en diner geserveerd te krijgen (en toegegeven aan de verleiding van een lokaal biertje, gevolgd door een glas wijn, maar goed dat ik de wisselkoers kronen euro’s niet paraat had).
Skagen is de noordelijkste plaats van Denemarken, en hier in het uiterste noordoosten van Jutland ontmoeten Skagerrak (Noordzee) en Kattegat (zeestraat naar de Oostzee) elkaar. Op deze lokatie, de landpunt Grenen, botsen de golven van de twee zeeën opeen en dat was dan ook een van mijn reisdoelen. Helaas maakte de harde wind het onmogelijk om hier met de drone te fotograferen dus geen panorama wat beide zeestromen zou verenigen in één zeegezicht. Maar een winters herbezoek staat al in de planning, ik krijg een herkansing, misschien al in december.
Een van de grootste ontdekkingen op mijn Deense tocht was de Lønstrup Klint – een 13 kilometer lange kuststrook met kliffen van zeeklei en monumentale duinen. De kliffen kenmerken door zeer steile hellingen en zijn soms 60 meter hoog, vanuit zee niet te beklimmen. Het gebied ligt zo’n 70 km ten zuidoosten van Skagen (tussen Lønstrup en Løkken, 57° 27′ NB, 9° 46′ OL – voor wie het op wil zoeken). Het gebied is continu aan verandering onderhevig, met name door zandverstuivingen. Die verstuivingen zijn enorm weet ik uit ondervinding: de eerste keer was ik er ‘s avonds, je waaide bijna omver en ziet bijna geen hand meer voor ogen, overal zand. Interessant genoeg zie je het stuivende zand niet terug op de foto (ja ik heb gefotografeerd; mijn Fuji GFX 100s is inderdaad weersbestendig en heeft het weerstaan).
De foto’s hierboven zijn de volgende ochtend gemaakt, een prachtige zonsopgang en windstil. Op dezelfde ochtende onderstaande foto’s, gemaakt met de drone. Voor de eerste foto is de drone opgestegen van het stuifduin bij de voormalige vuurtoren, voor de tweede foto vanaf het strand.
