Le Pointe de Corsen, het meest westelijke punt van Frankrijk of, zoals op oriëntatie tafel te lezen staat, le pointe le plus à l’Ouest de France métropolitaine (Europees Frankrijk). Eind april was ik 1100 kilometer van huis aan het fotograferen, in Bretagne, preciezer gezegd in Finistère. Dit Franse departement (nummer 29) is een schiereiland, en vormt, zoals geciteerd, het meest westelijke deel van het vasteland van Frankrijk.
Op de foto een betonnen plaat met bouten, misschien de restanten van een obesrvatie post uit de Tweede Wereldoorlog of die van de nabijgelegen kustwacht post. En tot mijn genoegen geeft het eiland Ouessant, gelegen op een 20 km uit de kust, een zeker reliëf aan de horizon. Eigenlijk is dat eiland natuurlijk het werkelijk westelijkst punt, misschien moet ik daar ook een keer naar toe …
Tijdens de Bretagne reis, eigenlijk meer een eerste verkenning, heb ik vooral gefotografeerd langs de noord- en westkust. En niet alleen eilanden voor de kust, maar ook rotsen zoals op de foto hierboven. Gefotografeerd vanaf het Pointe du Grouin in het oostelijk deel van Bretagne, ik noem de plaatsnaam voor de francofielen die misschien op willen zoeken waar het is. Je kunt overigens ook zoeken op Île des Landes, want wat ik kustrotsen noem is volgens de lokale bevolking een eiland. Evenals onderstaande rots, het Île du Guesclin, met een fort en ooit de woonplaats van Léo Ferré.
Toch weer panorama’s denk je misschien na bovenstaande rotseilanden, die zouden bij Time and tide deel twee toch niet meer gemaakt worden ? Dat is deels waar, maar de eerste van de twee foto’s hierboven is een uitsnede – een panoramische uitsnede omdat deze het goed doen op deze digitale ‘pagina’. De tweede foto is een weliswaar een samengesteld panorama (opgebouwd uit losse foto’s en dus eigenlijk een fotomontage), maar extreme verhoudingen worden vermeden. De foto heeft de klassieke verhoudingen van het X-Pan filmformaat (beeldformaat 24x65mm op 24x36mm kleinbeeld film).
De hoge kusten van Bretagne nodigden ook uit om vergezichten te maken, zeegezichten in de letterlijke zin des woords. En opnieuw met reliëf aan de horizon, door onderwerp en weersomstandigheden, het grijsblauw van de vroege ochtend met wegtrekkende nevel of een bewolkte dag. Mijn verzameling zeegezichten breidt zich met deze Bleus de Bretagne gestaag uit (een wat uitgebreidere serie op de portfolio pagina).
Maar Bretagne is niet alleen maar bleu en blues, het is ook de kust van het roze graniet, Men Ruz. Werkelijk prachtig, daar kan een slecht hotel-restaurant en de toeristisch drukte niets aan af doen, ja je moet er wat voor over hebben als fotograaf ;-). Altijd klagen fotografen (en boeren), want ik verzwijg ik dat het hotel strategisch was gelegen tussen twee zeer fotogenieke locaties, en ik hoef er niet te eten want dat doe je onderweg door Frankrijk uiteraard ‘s middags. Dat laatste geeft dan weer alle tijd om op ‘s avonds op het moment supreme te wachten, ‘s avonds laat met als bijkomende voordeel dat er dan weinig passanten zijn. En in de vroege mistige morgen is er alleen een enkele lokale bewoner die de hond uitlaat. En over mist gesproken, op Instagram zijn foto’s die in de mist gemaakt zijn in serie te zien, terwijl ik hoger en hoger vlieg verdwijnt de drone in de nevel …
