Begin februari ben ik voor F I N I S T E R R E op pad geweest naar de noord-friese waddenkust van Schleswig-Holstein. Ik was in het bijzonder geïnteresseerd in Halligen: kleine onbedijkte eilanden, die bij stormvloed overstromen, de huizen en boerderijen zijn op terpen gebouwd
Het was een herbezoek, en dan doel ik niet op mijn bezoek uit 2005 toen ik bovenstaand panorama maakte. Het betrof toen een opdracht van het Fries Museum om verschillende landschappen in het waddengebied te fotograferen om zo de verschillende fases in het ontstaan van bewoning in het Noorden te laten zien.
Het herbezoek van februari 2024 betrof dezelfde streek als die ik in 2022 bezocht had, de foto boven links is de recente. En hoewel boven-rechts er misschien winters uitziet, stamt deze uit augustus 2022. Gemaakt in de zeer vroege en nevelige ochtend, de zon in de rug is net op en verlicht het zeegezicht. Onderwerp is de Lorenbahn: een smalspoorlijn voor goederen- en personenvervoer, aangelegd op een basaltstenen dijk door het wad en die de Hallig voor de kust met het vastenland verbind. De spoorlijn mag alleen door bewoners gebruikt worden, zelf was ik op de veerboot aangewezen.
De Halligen zijn zeer populaire vakantie-bestemmingen, de mogelijkheden tot overnachten beperkt, voor de februari-reis had ik al in november geboekt. Geen last minute reis dus, en daarom afwachten hoe het weer uitpakt. Soms fotografen-geluk, getuige de smalspoorlijn geflankeerd door dammen van rijshout in de mist (een mooie aanvulling op die dammen in het Nederlandse Uithuizen, zie vorig blog). Of dezelfde dammen bij hoog water en tijdens het blauwe uur in de vroege ochtend.
Minder fortuinlijk was het verblijf op de hallig, twee dagen verblijf op de aangeslibte zeeklei-kwelder die zo’n hallig feitelijk is, verplicht twee dagen, kwestie van dienstregeling. Op de eerste dag een stevige wandeling van een uur of drie naar de uiterste rand die grenst aan het wad en waar de smalspoorlijn naar de aangrenzende hallig gaat (en vandaar naar het vaste land). Het grensgebied van kwelder, wad, baslatdijk en spoor nodigt uit tot fotograferen (overigens na afloop ook weer drie uur teruglopen). Maar wat doe je op de tweede dag op zo’n nauwelijks begroeid platte pannenkoek als het de hele dag regent en fotograferen onmogelijk is ? Er zat niks anders op dan te wachten op het voor de terugtocht gunstig tij, vertrek dan ook nog later dan voorzien, want Aufgrund des vorhergesagten Niedrigwasserstandes kommt zu Änderungen im Fahrplan.
PS
aan het begin van het blog wordt het Fries Museum genoemd. En over dit museum gesproken, zojuist is bekend geworden dat de tentoonstelling Fryslân van boven verlengd is! De tentoonstelling bestaat voor een groot deel uit luchtfoto’s van mijn hand, waaronder een tweetal monumentale wandvullende vergrotingen. Gaat dat zien!