In de vorige post noemde ik Stephan Vanfleteren en zijn boek Atlantic Wall. Sowieso een inspirerende fotograaf, in mijn boekenkast staat naast genoemd boek bijvoorbeeld ook Charleroi, Il est clair que le gris est noir. Ooit daar zelf naar toe gereisd om de restanten van het Industriële Erfgoed te fotograferen (geen erg fortuinlijke reis wegens diefstal van fotospullen uit de auto, maar dit terzijde). En natuurlijk PRESENT, groot overzicht van Vanfleteren’s werk en weerslag van drie decennia fotograferen – naast het boek ook een prachtige tentoonstelling in Antwerpen, twee jaar geleden bezocht nog net voor de eerste lockdown …
De kustlijn van kliffen bij Sainte-Marguerite-sur-Mer, het ‘Blockhaus’ in het verschiet. Ik koos voor een panoramisch zeegezicht (klik op de foto voor vergroting). Vanfleteren maakte meer een portret van de gevallen bunker.
Een andere bron van inspiratie is Hiroshi Sugimoto ( 杉本博司 ). Ik leerde zijn werk kennen in 2016, toen ‘Black Box’, een grote reizende overzichtstentoonstelling, te zien was bij FOAM. Sugimoto (Tokio, 1948) is een veelzijdig intellectueel kunstenaar, hij werkt onder andere binnen de beeldhouwkunst, architectuur en fotografie. Het conceptuele aspect van zijn werk daagt de toeschouwer uit tot filosoferen en werpt nieuw licht op een aantal klassieke genres binnen de fotografie is te lezen in de catalogus van de tentoonstelling.
Naast onder andere zijn meest bekende series Theaters (interieurs van klassieke Amerikaanse bioscopen, sommigen verlaten of in verval), werd ik zeer getroffen door zijn zeegezichten. Deze seascapes, gefotografeerd in zwart-wit met de groot formaat camera (op film) zijn gemaakt over de hele wereld en volgen altijd hetzelfde concept: een symmetrische verdeling tussen de lucht en de zee, de horizon in het midden. Ook inhoudelijk zeer conceptueel, niet eenvoudig om uit te leggen wat Sugimoto’s filosofie is, maar een citaat wil ik u niet onthouden: On the surface of the Earth, the farthest place people can see is a sea horizon.
Tijdens mijn eerste vervolg-reis, zie ook vorige post, heb ik in Normandië een aantal keren de zee gefotografeerd. Deze foto’s kwamen spontaan tot stand ze stonden niet op een To-do lijstje. Omdat ik dag in dag uit langs de kust op pad was en ook op de locaties overnachtte, werd het een snelkookpan-studiereis en heb ik verschillende zaken uitgeprobeerd, ook zeegezichten naar Sugimoto. Hoewel …
… eigenlijk waren de zee-gezichten meer studie in kleur, zoeken naar de (on)mogelijkheden bij het weergeven van kleur. (zie ook het FINISTERRE portfolio).
De volgende reis, Normandy revisited, is volop in voorbereiding, maar geen idee of ik weer zeegezichten in de stijl van 杉本博司 ga maken. In een van de reis-memo’s staat wel genoteerd foto’s van en boven de zee met de drone (…).
Om terug te keren naar Hiroshi Sugimoto en met hem te besluiten, recent ontdekte ik op Instagram een interview met hem. Dit bleek afkomstig van Louisiana Channel, een Deense non-profit website (en gelieerd aan het Louisiana Museum of Modern Art in Denemarken). Op de site van Louisiana staan ook nog zeer veel andere video-portretten uit de wereld van de beeldende kunst, literatuur, muziek, architectuur, ontwerp; over inspiratie gesproken !
