Na de Duitse wadden – zie vorige blogpost, ook voor een kaart – volgde in augustus een tweede reis naar Duitsland: voorbij Hamburg naar het Noorden, de westelijke kust van Sleeswijk Holstein. De reis was gedeeltelijk een weerzien, in 2005 heb ik in die kuststreek een van de Halligen bezocht en in opdracht van het Fries Museum heb ik op de Hallig Gröde gefotografeerd.
De Halligen vormen een groep eilandjes die niet beschermd door zeedijken waardoor ze bij hoge vloed onderlopen. Sommige worden bewoond, de huizen staan op verhoogde terpen, de warften. Van de bewoonde Halligen zijn er een aantal door middel van een dam met het vasteland verbonden. Op de foto hierboven de dam naar Nordstrandischmoor, mét Lohrenbahn ofwel lorriespoorbaan. Zo’n smalspoorbaan wordt gebruikt voor vervoer van goederen en personen. In de film Silence of the tides van Pieter-Rim de Kroon (een aanrader!) speelt de smalspoorbaan naar de Hallig Oland een prominenente rol.
de Halligen rond 1858 (bron: Wikipedia), van beneden naar boven: Nordstrandischmoor, Gröde, Oland;
Maar hoe zit het nu met de kleuren van de dageraad ? De foto van de Lorenbahn is direct na zonsopgang gemaakt, even na zes uur (de zon komt maar net boven de dijk waarop ik sta, vandaar dat de spoorbaan nog deels in de schaduw ligt). Bijgaand tweeluik is gemaakt op een andere dag (en andere plaats, namelijk de dam naar Oland), maar wel rond dezelfde tijd, even na zes uur. Het is dan al ruim een uur licht, ik ben om vijf uur opgestaan om in het ochtendlicht langs de dam naar deze lokatie te lopen.
Onderstaand panorama is weer een andere Hallig en deze keer zo’n anderhalf uur uur na zonsopgang, het ochtendblauw heeft het roze van de dageraad bijna verdreven.
En weer een uur later staat de zon zo hoog dat het een gewone zomerse dag geworden is, felle zon, het licht heeft zijn charme verloren. Zonnig, dat wel, en steeds warmer en warmer, de polders die grenzen aan het wad zijn grootschalig en bieden nauwelijks bescherming tegen de alomaanwezige zon.
En terwijl de combines in de polders het graan oogsten (het is augustus), trek ik meer landinwaarts: daar is wel bos leert mijn topografische kaart en kan ik gaan schuilen voor de zon. Eindelijk tijd voor de ochtend-koffie, scheren en meer huishoudelijks, maar wel in de schaduw. Vanmiddag siësta, vanavond weer verder.
