Even een kort verslag van de meest recente Franse fotoreis, afgelopen maart. Maart 2024 om precies te zijn, zo’n nadere datering hoort natuurlijk bij een meerjaren project als F I N I S T E R R E. Eerste doel van de reis was de verder te gaan met fotograferen in Bretagne, te beginnen in het uiterste Zuidwesten. Omdat mijn beginpunt in het departement Finistère zo’n 1100 km van huis lag, was een tussenstop noodzakelijk. En dat leverde nevenstaande foto op. Normandische kliffen in de Calvados, Saint-Honorine-des Pertes (niet ver van de invasiestranden).
Côte Sauvage – presq’île Quiberon
Het was een lange reis, want na het verkennen van het Franse einde van de aarde, de streek Finistère (een van de naamgevers van dit project), volgde de zuidelijke Bretonse kust. Hoogtepunt was het bijna-eiland Quiberon met zijn wilde kust.
En hoewel ik in maart reisde kon ik zonder problemen op lokatie in de auto slapen, geen maartse buien, wel soms koud ‘s nacht en dus slapen met alle kleren aan. En in Frankrijk als de Fransen, dus tussen de middag eten, geen straf als je langs de kust zwerft, overal verse vis – of schelpdieren, zoals de scheermessen op de foto.
Na Bretagne volgde ik de Atlantische kust in zuidelijker richting en rustiger landschappen volgden, onder andere de monding van de Loire. Van de zoutmoerassen in deze regio hier geen foto, maar de boter met zeezout Sel de Guérande is een aanrader (en ook in het koelvak van de NL supermarkt). Naarmate ik zuidelijker kwam werd de kust steeds meer een waddengebied, met als bijzonderheid eilanden voor de kust die te voet bij laag water te bereiken zijn. In sommige gevallen hoef je niet te wadlopen, maar kan het ook gewoon met de auto. Zo maakte ik gebruik van de Passe aux Bœufs, vroeger de overtocht met de ossenwagen, maar met de auto over het grint van de dam ging het ook. Sommige dammen zijn overigens geasfalteerd, je kunt de hoog water waarschuwingsborden bij het begin van de dam niet missen. Of gewoon zelfs de getijden in de gaten houden anders de Wegisweg – vrij naar Harry Potter.
Als besluit van dit blog een kleine extra. Aan het eind van de reis bij Bordeaux heb ik een kleine omweg gemaakt om het grootse duin van Europa te beklimmen.
Dune du Pilat en eigenlijk verboden voor drones, maar bij zonsopgang geen mens, zelfs nog geen boswachters – klik op de afbeelding voor een reeks vergezichten