Om Finisterre af te ronden heb ik afgelopen november aan een Leporello gewerkt. Een Leporello, ook wel bekend als harmonica boek, is vernoemd naar de knecht van Don Giovanni, die in een zig-zag gevouwen boek de minnaressen van zijn baas noteerde (voor de liefhebbers, klik op de afbeelding hiernaast om de aria il catalogo è questo te horen en zien).
Twee ideeën lagen ten grondslag aan het idee een leporello te gaan maken. Ten eerste wilde ik mijn werk in de vorm van een boek kunnen presenteren, een zelf gemaakt boek – en dan ook nog een boek in bijzondere vorm. Ten tweede wilde ik voor zo’n boek gebruik maken van het papier waar ik al jaren verliefd op ben, Hahnemuhle Photo Rag. Dit Fine Art paper heeft niet alleen een enorm kleurbereik, maar ook een zeer fijne oppervlaktestructuur met een aangenaam tactiel karakter. Omdat de basis voor de leporello een monumentale en daarmee kostbare inkjetprint zou worden, was het als eerste zaak om een en ander uit te testen. Daartoe maakte ik een model, op schaal en afgedrukt op het gewenste papier. Met behulp van deze verkleinde versie kon ik de volgorde van de foto’s evalueren, maar ook diende het model om te oefenen met vouwen, meer in het bijzonder te leren rillen (ik kreeg les ;-).
En monumentaal was de inkjetprint !
Misschien moet ik een tweede exemplaar gaan laten afdrukken om te exposeren … Overigens zoek ik nog wel een goede locatie om Finisterre te laten zien – tips en suggesties zeer welkom siebe [@] siebeswart.nl
De inkjet die je in bijgaande video ziet is voorzien van snij- en vouwtekens en diende als basis voor de leporello (voor een beeldvullende versie van de video, klik op het vierkant in de regelbalk).
Na het afdrukken is als eerste het vouwen voorbereid. Daartoe is, linkerfoto, er over de gehele breedte van de print een rillijn aangebracht. Op de foto de stalen lineaal en het vouwbeen, rechts van de lineaal de rillijn (voor het vouwen van één foto en drie witpagina’s). Volgende fase was het meest spannend: het snijden van de inkjet. Gelukkig heeft fotovaklaboratorium de verbeelding niet alleen zeer grote tafels, de inkjet was ruim drie meter, maar ook een passende lineaal.
Het snijden resulteerde in vier stroken, elk met verschillend aantallen foto’s en bijbehorende witpagina’s. Vervolgens is elke strook gevouwen, door het rillen was dit relatief eenvoudig. Als laatste moesten de stroken aan elkaar vast gemaakt worden. Door de stroken koud tegen elkaar te zetten en met speciaal zuurvrij tape te verbinden waren er geen plak-stroken nodig. Het gebruikte P90 tape, ik kende het van de passe-partouts die ik lang geleden zelf maakte, geeft mooi scharnierende overgangen.
detail: witpagina met kaart coördinaten van de lokatie
Leporello – een impressie van het momenteel enig bestaande exemplaar, een handgemaakt unicum.