En niet allen hoog water op de vorige foto-reis, ook hoge standpunten, er is vrijwel zonder uitzondering vanaf de reeds in de vorige post genoemde kliffen gefotografeerd. Op de eerste reis naar Frankrijk was ik zo onder de indruk van de ‘plages’, grint-stranden vol kiezels met soms rotsbodems, totaal anders dan de Nederlandse zand-stranden, om over de enorme getijden verschillen nog maar te zwijgen, dat het eenvoudigweg niet in mij opgekomen is om ook vanaf de behorende stijle rotskusten te fotograferen. Ik geef toe, een zeker snobisme, namelijk dat ik me niet zou verlagen tot voor de hand liggende toeristische standpunten, speelde ook een rol. Enfin, die aanvankelijk vergissing heb ik inmiddels goedgemaakt (en ik verklap dat het fotograferen vanaf grotere hoogte een vervolg krijgt, morgen ga ik weer op weg, een derde Frankrijk reis).
Maar het waren niet alleen de kliffen die mij bleven trekken, ook de sporen uit het verleden kwamen op mijn weg, met name Le mur de l’Atlantique ofwel de Atlantikwall. Oplettende kijkers heb al een restant van deze, de Europese Atlantische kust omspannende, Duitse verdedigingswerken in bovenstaande foto ontdekt. De fotograaf als archeoloog.
Nu wil ik de geschiedenis niet vermijden, integendeel, maar ik ben niet bezig om deze sporen uit het verleden te documenteren, hoe inspirerend bijvoorbeeld het werk van Vanfleteren ook is (zie de eerdere post Inspiratie). Goede raad is duur, onderstaande zee-gezichten laten mijn (voorlopige) oplossing zien: een reeks met de zee als onderwerp, studies naar kleur en licht, maar soms … soms is de foto gelardeerd met een vleug geschiedenis.
Allemaal vergezichten in deze post, maar wordt het niet eens tijd om over de rand van de kliffen te kijken? Hoe ik de blik nog verder in de verte zal richten en ik op zoek ga naar de werkelijke grens tussen land en water … in de volgende post!